Celem podstawowym jest organizacja międzynarodowego zespołu, z kompetencjami do przygotowania modelu współpracy międzynarodowej podczas realizacji tego projektu i później.

Poprzez nauczanie najłatwiejszego, międzynarodowo użytecznego języka, zostanie dowartościowana defaworyzowana społeczność 55+: jest ona upośledzona społecznie z powodu wieku, z powodu braku możliwości porozumienia się z obcokrajowcami, z powodu obawy przed niepowodzeniem podczas procesu edukacyjnego.

Zostaną użyte: najłatwiej przez ludzi starszych przyswajalny język Esperanto oraz specialne środki dydaktyczne – odpowiednie do tego celu książki i nowoczesne elektroniczne pomoce, także kadra o właściwych kompetencjach.

Najzdolniejsi uczestnicy seminariów, szczególnie emerytowani byli nauczyciele, będą mogli zdobyć certyfikat do nauczania swoich rówieśników

Dla zapomnianej, starszej generacji, zostanie zaproponowany wartościowy program na ich wolny czas, umożliwiający znalezienie nowych zainteresowań, umiejętności, kompetencji… Ta grupa społeczna emerytów, jest generalnie biedna i pozostająca poza jakąkolwiek formą aktywności. Powstało więc podwójne zadanie – przekonać ich do pomysłu „Uczenia się przez całe życie”, a później ułatwienie im tego procesu edukacyjnego, wprowadzenie kursów językowych nawet w małych miasteczkach i na wsi, poprzez Kluby Seniora i inne podobne miejsca.

Planowana jest wymiana doświadczeń pomiędzy organizacjami partnerskimi oraz promocja przykładów takiej działalności dla dobra publicznego: lokalnie, w skali krajowej oraz w Europie, przy użyciu wszelkich środków medialnych i związanych z wydarzeniem wydawnictw – ksiązkowego oraz elektronicznego, jak strony www projektu.